Finlandia

Gaur, otsailaren 23an, Erikka Pakkineri entrebista egin diogu.
Horren bitartez Finlandiari buruzk informazioa lortu dugu:

Erikka Pakkinek 17 urte ditu eta beste kultura batzuk ezagutzera etorri da hona. Bost hilabete daramatza eta beste bost falta zaizkio.
Sei hizkuntza ikasi ditu: Finlandesa, Ingelesa, Euskera, Alemana, Suekoa eta Gaztelania.
Beste hainbat truke egin ditu: Malta eta Berlin.
Espoo hirian bizi da. Luteranoak dira eta ez dute aita santua errespertatzen.
Hango kirolik nagusiena Jokey-a da.
Finlandia Rusiaren ondoan dago eta bigarren gerraren ondorioz mugak aldatu egin ziren eta Finlandia zati bat Errusia bihurtu zen, eta horregatik hango jendea hasieran Finlandiakoa zen eta gero Errusiakoa.

1. Zer sentitu zenuen gerran?
· Nik ofizioz egiten dut lan gerran, ez nik nahi dudalako, niretzako ez da gauza ona. Jendea hiltzea desatzegina iruditzen zait, eta ez du merezi.

2. Zer deritsozu bizitzari?
· Oso polita da, gehienbat nobleentzako, bizitza hobea dutelako, baina niretzat ez da hain polita diru gutxi dutelako maitalea erregearekin joan zelako eta elizarekin arazoak ditudalako eta nire semea galeretara bidali zutelako.

3. Familiarik ba al duzu?
· Ez, ez dut familiarik, bakarrik bizi naiz eta arazoak ditut.

P. ¿ Qué ha sido lo más duro que has visto en la guerra?

R. No tengo apenas palabras para explicar lo que una persona puede llegar a vivir en la guerra, ha sido lo peor que puede pasarle a alguien, en mi caso he visto amigos caídos por el camino, niños luchando por lo que a sus padres les pertenece, mujeres llorando las muertes de sus maridos o de sus propios hijos, abusos a las mujeres y ancianos, verdaderamente horrible.

P. Si pudieras volver atrás ¿ Cambiarías algo? Hay algo de lo que te arrepientes?

R. Fue el destino quien decidió que debía ir a la guerra, en toda guerra hay muertes, pero me arrepiento de no haber podido evitar las muertes de mis seres queridos pese a mi intento. Hemos ganado la batalla, pero eso apenas me da beneficios, ya que nadie me devolverá a mi mujer y a mi hijo. Ojalá hubiese sido destino.

P. Tú como Gladiador, ¿ Crees que las muertes del Coliseo son un espectáculo?

R. Creo que es un hecho lamentable, el ver como matan a los esclavos o a cualquiera que se les pase por la cabeza, creo que son los que más trabajan por lo tanto tienen derecho a vivir, al fin y al cabo son personas, que como muchos generales tienen familia.Y por supuesto no me parece un hecho digno de ver.

P. Con todo lo que has sufrido a lo largo de tu vida habrás visto muchos enemigos, ¿Hay alguno al que le desees la muerte?

R. Es cierto que la vida que me ha tocado es dura y que desgraciadamente he perdido mucho, por todo ello que he perdido me hubiera gustado ver como se pudren en el infierno todas aquellas personas causantes de mi tristeza. Estoy vivo pero de cierta manera ellos me han matado por dentro. Estoy vacío.

P. Máximo, ¿Hay algo que te quede por hacer?

R. No, no me quede nada por hacer ni nada por lo que luchar, pero si me vuelve la guerra iré, iré por todos aquellos que me quisieron y por todos aquellos a los que quiero. Nunca me rendiré frente a los bárbaros.

Celestina

Iaz, la Celestina antzeztu genuen, eta liburuxka batean islatu genuen. Horretarak argazkiak atera genituen eta letrak gehitu genizkien.

Antzerkia ez da sinesgarri izan, eta akats historiko asko egon dira, baina eszena tokia ongi montatu dutela iruditzen zait.

Nire ustez luzea izan da, eta nahiko aspergarria.

Aktoreak onak ziren, eta bere paperak oso ongi egiten zituzten.

Historia gustatzen zaion bati errekomendatuko nioke.

Moroko

Atzo, otsailak 3 gure gelakike Eliasi entrebista bat egin genion.

· Hona hemen kontatu ziguna:

Bidaiak 2 ordu irauten du abioian eta 14 kotxez. Eliasen lehen inpresioa jende asko dagoela eta delinkuentzi eta atrako asko dagoela izan zen. Horretaz gain esan zigun hango umeak zaindu gabe egoteko ohitura dutela, delinkuentzi eta atrako asko ikusten dira kaletan, eta droga trafiko asko dago.

Baskaltzeko ohiturak aipatu zizkigun, beti familian bazkaltzen dela, eta denak plater batetik jaten dute, janari tipikoa cous-cous a da, eta txerria ez jateko ohitura dute, zikina iruditzen zaielako.

Hango paisaia ederra dela esan digu, hondartza da bere gustokoena.
Deporte nagusia, futbola dela esan digu, eta hango tenperatura beroa da, urte guztian 20 C tik ez da jeisten.

Marokoko kapitala Rabat da, eta dentsitatea 70 km ko da. Bere hizkun nagusiak Arabea, Frantzeza, Bereberra eta Espainaola da, eta 33000000 pertsona bizi dira gutxi gora behera.

Garraiorik tipikoena kotxea da eta izen tipikoena Mohamed da.

ZUBIETAKO IRTEERA

Atzo, otsailak bat, Asier soinketako irakaslearekin Zubietara joan ginen Erealaren entrenamendua ikustera. 9:30tan atera eta 10etan iritsi ginen. Asierren eta Fernandoren kotxeetan joanda, iritsi eta entrenamendua ikusi genuen, autografo batzuk eskatu genizkion eta instalazioak ikustera joan ginen: aldagelak, hidromasajea, gimnasioa beste kanpo batzuk...

Gero, Anoetako museoa ikusi genuen, Errealaren historia kontatu ziguten, eta entrebistak egiteko lekua ere erakutsi ziguten.

Ondoren taberna batean bokadilo bat jan ondoren Zarautzera bueltatu ginen.